Ata Ako Pusuanon

Di na muling magsusulat pa ng malulungkot na tula –
lalo na yung mga tipong nakakalula
yung bang nakakatunaw ng kandila
yun bang nakakapilipit pa ng dila.

“Ewan ko ba kung ba't ganito ang buhay?”
Yun, yung mga tipong ganun ba
siguro'y kelangan tigilan ko na
napapansin ko kaseng para pangmatanda na.

Try ko na rin sigurong maging makata
yun bang may ritmo't may tugma
tsaka amoy rosas na mga salita,
pero metro tiyak na walang-wala.

Pag-ibig siguro'y iiwasan ko na
nang di na bumalik ang mga limot ko na
at ang aking lililukin ang mga kaligayahan
nang di mabahiran ng mga karahasan.

Lahat na siguro'y babaguhin ko
wag na wag lang siguro ang inspirasyon ko
na sana binabasa ang obrang ito
masaya't nakangiti sa bago kong ritmo.

Kaligayahan para sa'yo o aking iniibig
nawa'y taglay mo parin ngiting kaibig-ibig
at wala nang pangamba di na 'ko mamimilit
tapos na pagdidilig tinapos ko nang pilit.

Ako'y masaya kung ika'y masaya
alam mo naman iyan din ang aking nasa,
wag lang kalilimutan na ako pari'y kaibigan
naghihintay lang dyan kung saan na iyong lapitan.

Ay, binali ang pangako na akin palang inusal
patawad sa lahat yan ang aking dasal
at kung magkaganun man na hindi ako patawarin
malulungkot na tula'y ipapatuloy ko parin.

Wala man daw saysay itong habag kong tula
na sa mga kritiko't manunula'y animo'y isang bula
dahil daw sa metapora't ayroniya'y dukhang-dukha
walang puwang sa literatura't mga pamumuna.






Pakialam ba nila, ito kaya'y aking tula
awtentikong manepistasyon ng aking mahabang dula,
ng bigong pag-ibig na pinilantik ng dila
sumasayaw, umaawit sa saliw ng diwa.

Panalangin ko O J* bugtong ay batid mo na
nang di na mabagabag ang iyong kaluluwa
unang yugto ng berso ay tinapos ko na
para sayong lubos kaligayahan at ...)***



07-22-10

Ipinaskil ni Jusan Misolas sa 10:29 PM 0 (mga) komento  

Mayo na nin hamis
an tulang
na sakong ugom
sa laog nin anom na oras.

Sa kada segundong
minaagi, biyong nag-iisog an pait
na pirit nagwawarak hasta
sa kapuru-puruhi kan sakong ngabil –

pighahamil an sakong daghan
nin mga dai mga mauntok na pangiturugan
mantang pigpapano an sakong payo
nin nagsusurupay na rekwerdo
nin dai matapus-tapos na agi-agi.

Sabot ko,
uminabot na an panahon,

kaipuhan nang iluwa
an tulang
bago pa man halunon kaini
an mga huring kurubkutob
asin simuton an natatadang hamis
sa sakong ngabil. –

giraray hilom,
an huring paglaom na ini
giraray matambo,
ipapadagos an hamis
na minsan ihineras kaini sako.


7-15-10

Ipinaskil ni Jusan Misolas sa 10:27 PM 0 (mga) komento  

ugar: Classroom

Araw: Mayo 13, 2010, katatapos pa lang ng EDSA 3. Napatalsik na si Gloria dahil sa napatunayanang nagpaparetoke siya ng balat niya. Ibinalik bilang Chief Justice si Reynato Puno sa request ng Santo Papa. At sa di inaasahang pangyayari nanalong Presidente si Bro. Eddie Villanueva. Bigla daw kaseng sumabog ang mga PCOS machine habang bumoboto ang ibang mga presidentiables. Sa kasalukuyan puno pa rin ng tensyon ang lahat. Kalat pa rin sa maraming lugar ang mga gradya't pulis ayun na rin sa utos ng bagong appoint na Defense Secretary na si Edna San Buenaventura.


Flashback...(Weird Highschool Memories)

(Nagising si Jusan sa isang klasrum. Puno pa nang muta ang mata niya dala na marahil ng ilang linggong pagka-emo. At sa kanyang pagkabigla tumambad sa kanya ang isang pamilyar na mukha- isang magandang dalaga.)

Jusan: Have I met you before?

Woman: --

Jusan: Pasensya ka na, kanonood ko pa lang kase ng 500 days of Summer. Medyo depressed pa ako sa mga nangyari. Biruin mo...(humagulgol) That movie was indeed insane.

Woman: --

Jusan: Indeed, "Nothing is meant to be." Such a gruesome movie. I hate watching that movie.

Woman: --


JUsan: To be honest, have I met you before? Para kasing hindi pa na oo. I am quite confused. Oh your Jessica C***o, right? Such a heavenly name. Sana yan na lang ang pangalan ko. Just kidding.

Woman: But--how come you know my name?

(Silence.)


Jusan: How can I forget your name? Your my high school crush. And I'm no other than your stalker, remember?

Woman: Huh?

Jusan: I am the guy who always frown whenever you him. That fat ugly guy. Remember?

Woman: Huh? I don't even know you. And if you don't stop I'll call the guard right in front of that window.

(JUsan, so much amazed of the guard guarding the stained window.)

Jusan: Window? Hey, I am Jusan. Hindi mo talaga ko natatandaan? What's the matter with this cazy world? Haaaaahhh!

Woman: Security! Help! Security!

(At sa isang iglap, isang alingangaw ng putok. Biglang nawala ang duguang bangkay ng di namukaang lalaki. Na sinasabing naging abo matapos humandusay sa sahig. Nakita sa pinangyarihan ng insidente ang isang sulat na may nakasaad na: "Thank God, wala na. Nabura at nabago ko nang lahat ang nakaraan. I really do hope that you are happy.")

Siguro ang pinaka brutal na akda na nagawa ko. SCI-FI na may pagka-EWAN. Pero sa kwentong ito I am succesful kahit dedo na ako. Kun pwede lang sanang ganun.


Can you give me the universal remote control for me to undone all that has been done and said? Can you give me the time machine to go back to past and stop myself to love you? Wala naman siguro noon sa Pilipinas o sa Earth. Wala pa sigurong nagagawang bagay na ganun na nakakapabalik sa tao ng kanyang nakaraan at baguhin kung kinakailangan para hindi na dumanas ng pait at pagdadalamhati. Baka sa HollyWood, meron. Mabilihan mo kaya ko nun?

Can I just unsaid all the revelations I have said to you last April 21, 2010? Pwede bang hindi na ako umamin at pabayaang nakatago ang mga emosyon na bumuhay at pumatay saakin ng higit kumulang anim na taon? Pwede bang hindi na lang ako isinilang sa mundo? Pwede bang nabading na lang ako simula't sapul na ako'y ipinanganak? Pwede bang mabundol na lang ako ng trak at baka sakaling malimutan ko an mga alaala na kita'y unang nakita? O pinutulan ng ulo ng mga Abu Sayaff? O nakasama sa 9/11? O nasama sa Maguindanao massacre? Iiyakan ba nila ako? Iiyak ka kaya? Rest in Peace to them. Pwede ba yun?

Pwede daw na sa Camhigh na lang ako nag-highschool para dae ta ka na nahiling asin nakakalase? Pwede daw na bako nalang ako ang beadle kaidtong 1st year ako, tanganing dae ko na natandaan an saimong halabang pangaran? Pwede bang naadik na lang ako ng elementary ako at para hindi ako nakapasok sa Ateneo? Pwede daw na haloy na akong nagadan asin kalag na sana an nagsusurat kan surat na ini dai na nagtuturo an sakuyang luha ngunian? Pwede daw?

Aba, malay ko!

Kung nauutusan sana ang Diyos na baguhin ang lahat na nagyari matagal na akong lumuhod sa kanyang harapan at hiniling na baguhin o hindi kaya'y ibalik ang lahat. At sabay hingin sa kanya ang aking kamatayan(wag naman, bata pa ang kapatid ko!). Sino nga ba ako para utusan Siya. Wala. Isang malabong tuldok. Hangin. Alabok. Parte ng kanyang walang hanggang uniberso na binuo gamit ng punyal na walang hanggang pag-ibig. Pag-ibig, meron ba nun?

Kung nauutusan sana ang makapangyarihang oras na ibalik ang isang umiibig sa kanyang nakaaran at baguhin at wasakin ang pag-ibig na mitsa ng kanyang pagdadalamhati. Matagal ko nang ginawa. Dapat sana'y hindi ako makata. Dapat sana hindi ako nagsusulat. Dapat sana hindi ko naranasa na kahit sa isang sandali na ako'y masaya. Dapat sana hindi ganito ang tinatahak kong landas. Wala sana an mga konsepto ng arte, musa, tula at makata. Wala sanang pag-ibig na naninirahan sa aking puso. Dae kuta ako namomoot. Hindi sana ako kahit papano nakakatawa. Hahaha. Totoong mapanlinlang ang kapalaran. Mapaglaro sa mga seryoso sa laro ng buhay. Mapaglaro sa mga tawong umiibig. Destiny is indeed irrational. In short, hindi masakyan ng isip lalong lalo na ng puso. Nakakasira ng ulo. Nakakapunit ng puso. Sa huli, nasa ating mga kamay ang manibela. Kanan lang at Kaliwa. Bawal ang umikot pabalik.

Pwede daw na dae ta ka na lang namotan? Pwede daw na dai ta ka nahiling kan enot na ralaogan kan taon 2004 sa mismong room na ako naogma-LG 1M213? Pwede daw na hindi ko na nasilayan an iyong mala-anghel na tawa? Ang iyong mala-anghel na kayumihan at kahinhinan? Ang iyong nakakabinging katahimikan? Pwede bang hindi na kita tinitigan nung nagche-check ako ng attendance. Pwede bang hindi na kita nakausap ng ika'y naging co-scriptwriter ko sa paggawa natin ng play sa korido ng Ibong Adarna? Pwede bang hindi mo na ako pinagaya sa math problems natin noon. Pwede ba yun? Marahil limot mo na. Pero ako hindi pa. Hinding hinde. Pwede ba yun? hehe.

Baka, pero wala na akong magagawa. Ala eh, done is done!

Na sana ay pinakinggan ko ang iyong mga kwento na sabik mong ibinabahagi saakin tungkol sa iyong pagkakatanda saakin noong grade 3 tayo. Na gwapo ako at magaling kumanta[Joke!Dai ka magsuka. pls. hehe]At sabi mo pa nga ay lumipat ka sa Central 1 nang ika'y grade 4 sa di ko malamang rason. Akala mo hindi ako nakikinig(akala mo lang yun), an totoo, oo. Di mo lang alam kun paano ako kasabik na muling yakapin ang aking iniwang pagkabata? Na sa kahit anong pilit ay hindi lubusang mabitawan. Ang alam ko masaya, bakas sayong mga mata. Pilit ko lang tinago ang aking pagkagalak, nahihiya kase ako. Baka anong isipin ng mga kaklase. Na bakla ako. Na kesyo mahina ako.

Gusto ko pa kase noon maglaro. Alam mo na transition period. Diko nga maintindihan kung bakit ako naging malulungkutin at masungit ng 1st year. Na kung titignan bully at pasaway ako ng elementary.

Siguro ako'y nalunod sa hiya, sa yabang, culture-shock at pagkaisip-bata. Di mo lang alam kung paano ko iyon hinahanap-hanap. Ang mga memoryang parang limot ko na, tungkol sa aking pagkabata. Na inanod na nang lumbay, limot ko na. Para bang ikaw ang isa sa may hawak ng susi ng aking pagkabata(keeper of keys, parang napanood ko na yun hah!). Na huli na, bago ko napansin. Kung maibabalik ko lang nakaraan, sana nasagot mo ang aking milyon-milyong mga tanong sa kung anong histura ko noon, kung makulit ba ako o kahit anong tanda mo(ayus na yun). Sana naging masaya akong dala-dala ang mga iyong mga kwento- tawa, talon at mumunting sigaw na kailan man ay hindi ko na maririnig. I'm shy kse eh! Hehehe. Baka nasagot mo ang lahat ng yun sa loob ng isang school year. Di lang siguro ako makatiyempo. Nahihiya ako. Hinde ako sanay na may kausap na babae- torpe.

Siguro nagkamali lang ako nang 1st year nang napansin ko ang lumbay sa likod ng iyong mga tawa. Naghahanap lang siguro ako ng kajamming sa boredom. Para ba kaseng may kulang saiyo. Para bang nangungulila ka sa isang tao. Ang tahimik mo kase. Para ka kaseng may problema. Akala ko tuloy pareho tayo. Hindi pala. Hindi siguro. Nagkamali lang siguro ako. Dahil sa likod nang lumbay at pagkatahimik ikaw ay matatag. Hindi ka sumuko at nagi kang mahinahon, masaya. Kahit nga hindi ka nagrerecite kahit na anong pilit kong pilitin ka. MASAYA AT NAKATAWA at hanep sa Math at ihahabol ko na rin-maganda sa picture este personal haha, yun siguro ang kina-iinggit ko sa iyo at kinahahanga na rin("indeed this girl is awesome, silent but terrible, haha"). Para bang ayus lang. Wa-epek ang mga trials. Nagmana ka siguro sa nanay mo(sino nga ba sya?hehe).Kaya siguro idol kita. You reflect the happy days of my childhood. Ito siguro ang humila saakin papunta sayo.

At samantalang ako naman nagmumukmok, minsan masaya at minsan naman malungkot(turik!). Inaalala ang iniwang pagkabata. Napuno ng insecurities dahil iniwan ng mga kalaro. Kunwaring linutas ang mga problema sa mga patawa asin pagyayabang. Pagmememorya ng mga anayin na libro(eeww!). Emo. Weird. Killjoy. Wala lang, biglang sumuko. Natulog sa library. Nagmumok sa gilid ng chapel. Ginawang hobby ang pagsisimba(hobby?). Naging masungit. Galit sa mundo. May sariling gobyerno(sabi ni Odessa). Hahaha. Hindi nakakatawa, di katulad ngayon. Mabuti na lang nandiyan an mga kabarkada kong sina Yago, Namia, Aquino, Albis, Jovito-ffippp! at iba pa. Tanda mo pa ba si ma'am Lianne na laging sumisigaw ng: "Mr. Misolas what are you doing?!!!". O di kaya si Mr. Segu-Segundong Talsik-laway sa Religion 1. Hahahaha. O si Sir Vasil "20 hours post!" I missed the fun. Finally si Sir Bingbong na kung nagagalit sumisigaw: "Shit you there!, kun habo nindo akong magderedemonyo magtutol kamo!!!" sabay tapon ng durog-durog na chalk. Tanda ko pa kun pano nakakatakot ang mukha niya ganun din siya kabait. Hahaha. Indeed, those happy memories keep me living. The best ang LG 1M213! Dapat in-enjoy ko pang lalo. As I can remember, I was called "Bidol" then. Hahaha.


Boring ba ang aking mga salita, nakakatakot, nakakatawa, weirdo, nakakapanindig-balahibo, nakakaiyak o di kaya'y nakakadiri? Iyan na siguro an dahilan kun bakit hindi ko sinabi ang aking nararamdaman noong highschool at 4th year(nakakasuka na ni, ako baya talaga ni). Alam kong masaya ka na. Ayaw na kitang madamay sa aking ka-emohan at kalumbayan. Ayaw na kitang madamay sa aking kalungkutan at pag-iisa. Ayaw na kitang madamay sa komplikado kong pag-iisip at kalituhan. Masaya ako kung masaya ka. Natutuwa ako kapag marami kang kaibigan. Natutuwa ako dahil nandiyan parati sina Jamellah, Vianney at Dorothy na handang gabayan ka. By the way, kumusta na kayo? Si Vianney lang nakaka-Chat ko sa FB, I admit she's the best love guru ever. Masaya na ako doon. Maribok ka na, risa man. And it means you're happy. You're great!

Marahil malaki na ang pinagbago ko simula ng College. Kahit na nga watak-watak na kami nina Rey, Angelo, Carl at Robert ayus man. Mas maraming kaibigan. Mas maraming bagong karanasan. Mas malaking mundong ginagalawan. Mas maraming bagay na natutuhan. Hindi na ako emo ngayon. Nakakatawa na. Dulot na siguro ng pagiging SA sa Library. Biruin mo writer na ako ngayon. Nagsusulat ng mga malalalim ng tula sa pag-ibig at buhay- na kung babasahin ay hindi ko rin maintindaihan. Namimilosopiya. Biruin mo yun, nagdedevelop na ako. Hindi na rin ako baluga. Mas mayabang na rin ako ngayon. Hindi na ako tahimik. Pero marami pa ring problema. Hahaha. Ganyan lang siguro talaga ang buhay. In short, mas masaya. At hindi ko maitatangging isa ka sa mga dahilan noon. You are the reason.


Bakit nga ba ako nagsusulat ng ganito ka-weirdong sulat. Nasisiraan na siguro ako ng bait. O baka ngayon lang siguro ako nagkalakas ng loob. O baka disperado lang talaga. Ayoko ko kasing tapusin ang sulat ko sa simpleng message sa Facebook na napilitan lang dahil sa isang nagtitrip na tao na tinype ko lang nga gamit ng CP(nakakapagod kaya yun.) Sorry, if I am wordy ganun talaga. I want my letter to be at least sychronized, symbolic but light. Pilit kong pinagaan ang mga salita. Ayokong mabigatan ka. Ayokong umiyak ka. O sige aamin na ako, "this feeling is making me sick!" Dae ko aram kun tano basta magabaton para sako. Akala ko it is easy pero bako palan.I am not asking for a yes, bacause I know it is impossible. I can't ask. And that's a bitter fact. Sabi mo nga wala kang masabi. I accept that. I do not demand for any return. Your don't need to accept it. Nandun na yun. I have already given it.

You've inspired me, yun na yun. Thanks. You keep me leaving for 5 years. Thanks. This crazy feeling made me a writer. Thanks. You've made me a better person, better than I can think of. Thanks. I am just sad na mayo man lamang akong mairibay sa gabos na tabang mo. I think it is unfair lalo na dae mo aram na inlove ako saimo asin nainspire mo ako grabe-grabe. I can be your slave if you want, but pls. with salary. Dae ko man lamang masuklian an gabos. Na kahit 10000000 Billion Thank You, dae kayang matumbasan. Ang kaya ko lang mamotan ka. Pero naghehesitate pa ako, ta dae ko pa kayang itao an sadiri ko. Ta kun itatao ko man an bilog kong sadiri gusto ko "perfect asin marahay na ini". Lalo na kun itatao ko ini sa arog mo kaperpekto.

And if ever makasulat na ako ng mga libro,
surely i will be giving you the manuscript, symbol that you are my muse. Hahahaha. At kung makita mo ko sa campus if ever na hindi na ako mag-aral sa Manila, sampalin mo naman ako ng pinakamalakas mo diyan. Baka doon matauhan si Jusan Misolas na wala talaga siyang kapaapag-asa kay Jessica Ca**o. As in, wala. Just keep in mind na hinde ako stalker, obsessed or whatever scary creature, I am just a lover. Hahaha.
But if you are that kind as I thought of you, reply on this letter your response, comment, suggestion and clarification, kahit inis na inis ka na saken. Please write the stories of our childhood. It would be a relief. Your sadness. Kung inis ka na, write it. Write the most painful words if you need to. If you don't wanna expect any letter like this, please say. I will endure all of it. Kung natatakot ka na sa kinikilos ko and you do not to see me again, magtatago ako. Please be frank. I admit you're a bit vauge in your words. Matipid sa salita. But I'm not forcing you of a reply. You can burn this letter.


Wag mo lang akong iisnabin gaya ng ginawa ko. NormaL kahit hinde. Lagi mo lang tatandaan na kung may manakit o mantrip sayo isumbong mo lang saakin at kami na ng grupo ko ang bahala sa kanya. Magdasal na siya. O kung may kailangan ka kahit ano, just call my name este text me: 09088712216.Hahahaha.


From a friend
and a Lover.



-Bidol_ben

Ipinaskil ni Jusan Misolas sa 10:39 PM 0 (mga) komento  

Patawad sa sulat. Hindi ko na kase kaya. Hindi ko na kayang magpretend. I've tried a lot of things to bury this emotion, pero hindi ko kaya. I am tired of lying. Masyado ka nang nadamay sa walang kwenta kong emosyon. I want to kill the emotion, please help me.


Musa,

Akala ko ba ang love masaya. Akala ko ang love maganda. Bakit ganito? It is like a curse tormenting my very soul. Bakit ganito? Bakit masakit? Dapat ba akong masaktan? Hindi ko na alam? Baliw na siguro ako. Dai ko talaga aram. Hindi ka naman kase kumibo. Hindi ka naman kase nagsalita. Kaya tuloy ngayon hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. When I told you that I love you I don't expect, hindi ako nagsisinungaling. Pero bakit ganito. Malay ko ba naman, I don't know love. Bigla na lang dumating. Akala ko iyon na ang sagot. Ang gamot sa kalungkutan. Akala ko masaya and it turned out na hindi pala. This love that I am having is lot worse. Para kase akong asong walang matuluyan, basang-basa, confused-i need a home which will comfort me. A master who would love me. If not you, kahit sino na pwedeng punan ang kalungkutan na di ko alam kung saan nagmula. Kahit kase minsan wala pang nagbigay nun saakin. Even my parents and friends. They often leave me sa ere. They do not accept me for who I am. Bakit ba ako nagsusulat ng ganitong sulat? Di ko alam. Nalulungkot, nalulumbay- di ko alam. Can anybody tell me?

Mahina na talaga siguro ako. Matagal ko na yung alam. Mahina ako. Hindi masaya. Malungkot. Hindi ko talaga alam. Gusto kong maging masaya. Pero kelan ba? Ano ba ang magpapasaya saken? Na kahit nga rason kung bakit ako malungkot ay hindi ko alam. My life is complicated. Can anybody dare to carry it with me?-----At sagot nila: Wala. I want to be happy. I want to be simple. I want to be normal. I want to be like anybody else. I want to command life. Kaya nga siguro hinahanaphanap ko ang aking pagkabata. Kase dun hawak ko ang lahat at tumatakbo ang lahat sa nais ko.

I am sorry to say this, sana hindi na ako umibig. Sana wala nang pag-ibig. Sana wala nang buhay. Sana wala na lang ako. Siguro mas masaya. Siguro hindi ako nagdadrama sa harap ng isang kaibigan. Hindi ko na siguro kaya. Kailangan ko na siguro ng backup. Mabigat na kase. Scholarship problems. School problems. Self-esteem. Financial. Personality. Family. Emotional problem. LOVE. Bakit ganun? Pwede bang isa-isa lang di ko na kaya. I want to deal with you all one by one. Kaya siguro hindi ko ipinagtapat, ayaw na kitang madamay.

Ano bang sekreto para maging masaya? Ano bang sekreto para maging totoong maging masaya? Pwede bang sabihin mo? Ibulong mo? Isigaw mo sa hangin? Pano ba maging masaya? Tula? Oo, nagi ako masaya sa pagsulat ng tula. Ngunit sa huli hinihingi rin saakin ng arte na hanapin ko ang kaligayahan. Ang solitude. Hanapin kung sino ako. Hanapin ang buhay. Hanapin ang kagandahan.

I must be talking crazy. Hindi mo naman siguro naiintidihan ang mga salita na aking binibigkas. Hindi mo pa naman siguro naramdaman maging malungkot na walang rason. Malungkot at hanapin kung ano ang rason na nakabaon sa kailaliman ng aking kaluluwa. Hanapin ang aking kinakatakutan. Isang nakapanglulumong nilalang. Who could love such dreadful man? Hindi mo siguro naiintidihan ang umibig. Siguro kahit papano siguro. These are all lies. Ano ba ang totoo?

Love is irrational. Love is a mystery. Love is a curse. Love is a gift. Wala na. Isang makapangyarihan na entity na pwedeng bumuo o di kaya'y sumira. Di ko kaya ang ganun. And so now, I want to throw it. I want to escape from it. But how? How can I escape from this love scenario. A stupid one-sided love, a crush, a curse, a fake emotion. Perhaps this isn't love. Baka hindi. Dahil ang pagkakaalam ko dapat masaya. Dapat dalawa ang umiibig. Dapat mutual. Dapat may pinanggagalingan. Hindi dapat kalungkutan.

Aayusin ko lang ang buhay ko. Masyado lang kase akong umasa sayo at sa iba. Kailangan ko siguro ng renovation. Find my self. Find my true happiness. Find the source of all this sadness. At lunasan ito. And you will see, I will be a new true person. And if that happens hindi na siguro ako mag-aalangan na umibig. At kung dumating man ang araw na yun una kitang hahanapin. Papasalamatan at ulit na tatanungin. Hindi na sa ganitong paraan.


I want to throw this emotion to the abyss. Gusto ko nang kalimutan na minsan sa buhay ko, ako'y umibig. Siguro masama. But I guess this is the right thing to do. I want to forget, na umasa ako. I want to forget na minsan merong isang pangalan ang nanahan sa puso ko. Na nag-inspire saken para maging masaya. Kill me. With you're words and all these emotions will be gone. I do not want you to be part of this mess. Ayaw na kitang madamay sa komplikadong kong pag-iisip. Ayaw ko nang madamay pa ang kahit sino sa lahat na problema at kalungkutan. Masaya ka na. Kontento na ako dun. You're safe and comfortable with all your friends. Masaya na ako nun.

So give me the judgement. Say the words you dared not to speak. Sabihin mo ang hindi mo nasabi noon. Utter the words na papatay sa emosyon na hindi mabinyagan. Kill the love. Please kill the love. Please put to end the flow of verse. At dun lang ako mahihimlay at mapapanatag. From then, I will not anymore be a lover. Doon lang ako babalik sa normal. Para hanapin kung sino ako. Kill the emotion before it eventually kills me. I beg. I kneel upon the muse of art. Patayin mo na ang pag-ibig at dun ko lang maisisigaw ang huling berso ng aking tula.

TANDAAN MO LANG NA MINSAN SA BUHAY MO MERONG ISANG LALAKIng TAPAT AT WAGAS NA UMIBIG SAYO AT WALANG HANGGANG IIBIG SAYO. KAHIT NA NGA HINDI MO PA ITO ALAM. AT KAHIT PA HINDI NA ITO MABUBUO PA. DAHIL KAILANMAN ANG PAG-IBIG AY HINDI NAGWAWAKAS, KITILIN MAN ITO NG MGA SALITA O NG PAGKAKATAON. ITO AY SISIBOL AT SISIBOL PA RIN SA TAMANG PANAHON.


I LOVE YOU, GOODBYE.


Kaligayahan,
-Jusan

Ipinaskil ni Jusan Misolas sa 10:37 PM 0 (mga) komento  

pareho nating ginapos
ang kamatayan
sa ating mga palad,

at ngayon - kailanma'y
wala nang lilisan.



*unknown date

Ipinaskil ni Jusan Misolas sa 12:46 AM 0 (mga) komento  

Nasala ako. Pirmi man. Bako ka palan itong aking sadit na dai pigtitino kan ako saday pa man. Ika man kaya sarasambit kana kan mga huring-huding nimo manunugod duman. Sorry ta namotan taka. Ay!, sala. Dai dapat. Turik talaga ko. Hamal talagang manghuhula 'to ta pighambugan ako. Putik! sayang kan si baynte. Sayang kan su mga hibi, nabubo kuta su mga halang na paroy kan bakasyon. Dae kuta nagadan. Nabubo lugod su mga notebook ko. Mari, hilnga ta biyo an pigbunga. Makangirhat nganing basahon. Dai kana. Sayang kan si pagkamoot. Nagkatuturubrag baga sa daga. Dai mo man sana namati.

Sorry ta pigraot ko su mga kagingking kan kudal nindo. In fairness, pusog dai lamang ko nakalaog. Mayong dudang maorag an naggibo. Kumusta mo na sana ko saiya. Mapagibo man kuta ko. Nasain na baya siya? Ay, dai na daw sana, mayo akong aram sa istorya. Sorry sa gabos. Turog na. Ta ako mahali na. Isasara ko na an tata. Mayo na an mga kikik. Nag-ontok na. Mayo nang tamong an bulan, pighali ko na. Pagmati ko kaya kakaipuhanon ko na. Dai na naghihibi an mga bituon, pigpatahan ko na. Mayo nang gira an daga, pigpa-bulldozer ko na. Mayo na siguro akong lalawgon na maipahihiling tanganing magluhod sa atubang mo asin hagadon an dipisil na kapatawadan. Puros tataramon man sana baga ako kaidto pa. Tataramon. Duros.

(ki ano)

7-7-10

Ipinaskil ni Jusan Misolas sa 12:48 AM 0 (mga) komento  

Ngunian na banggi, pirit kong pigpapasarumsom
sa rawitdawit na ini an mga memorya asin pagmati
na dai ko aram kun gadan na o naghahalat-halat sanang
mapurisaw, mga pagmati na dai pa sana naghahaloy
daing ontok na pigbatok an nagtotorogtorog kong kalag
asin piglamos an sakong pagmansay nin mga luha
na dawa ako dai aram kun sain nagharali asin kun sain mapasiring,
kun papanong sa mga bangging idto biglang nagsilyab
an bulan asin natamongan nin dai masayod na kamunduan
asin kun papano an mga bituon garo ako pighiling
hale sa harayo, dai ontok na pigtangisan. Muya ko nang magadan
kun aram mo lang, ipaatong an sakong hawak sa mamundong
sulog kan salog kaibahan kan pagmati kong dai mabunyagan
o kun dai italbong sa nagagaratak nang daga sa kaumahan.
Habo ta ka nang kamotan siring na habo ko na, asin kun
tano ako naghabo, iyo ta namomotan ta ka nin orog
sa sakong buhay, asin dawa pa habo ko na pirit man giraray
pigkukurubkutob kan sakong daghan an daing sagkod na
pagkamoot ko saimo. Haen na baya an mga bangging idto
na pirit kong piglingawan? Asin ta daw nagimata na sana
akong mayo na an silyab kan bulan? Ta daw pirit pang pighahanap
an mga pagmati na kaidto ngani muya ko nang paanodon
sa mamundong sulog kan salog, garo sarong bangungot na
muya ko nang dulagan? Nasain na baya an lanit na dara
kan pagkapungaw ko saimo? Nasain na baya an kamunduan
na sakong nagin kaolayaw mantang ika sakong kinamotan?
Ta daw ngunian pirit kong pang pigkakalot asin pigrururip an
pagkamoot na minsan ngani pirit kong nang pigpaanod asin pigtalbong
sa kawaran? Nasain na daw an mga luha asin hibion na nagpapabilog
sa dai ko matapos-tapos na rawitdawit? Baad pigpalid na kan
duros sa harayong lugar tanganing dai ko na mahiling o pigkaon na
kan sarong dakulang aliwowos asin pigdara sa kairaroman kan dagat o
pighalon na kan daga o pig-ikit kan sarong masusuyaon na diyos na pagal
nang magdangog kan sakong mga hibi. Dai man lugod sinda
sala sa paggibo ninda kaidto, dai man lugod sinda magbasol
sa bandang huri. Pangadyi ko lang na dai na mag-abot an aldaw
na magtakig an daga, luguson kan dagat an baybayon, mabua
an paros, asin magaba an kalangitan. Habo ko nang may maraot pa.
Habo ko nang may makol'gan pa. Kontento na ako na sa laog
nin halawig na panahon namotan ta ka. Asin nunca dai ako nagbabasol
na naglaog ka sa sakong buhay, dawa duros man ngani sana.



Mayo na daw talaga an pagkamoot
sa sakong daghan na minsan nagsumpay sa sakong buhay asin nagpatud
man sana kaini?

Dai ko na dapat ini pighahapot pa, tibaad
mayo na talaga.

Lugod lingaw ko na. Lugod...

...dai pa.



6-4-10


*Oda: sarong awit bakong sarong porma nin rawitdawit..

Ipinaskil ni Jusan Misolas sa 12:51 AM 0 (mga) komento